۵۰ سال پیش در سال ۱۹۷۴، تیمی از دیرینه‌‌شناسان به سرپرستی دونالد جانسون در هادار اتیوپی تکه‌ای از یک مفصل آرنج را که از خاک بیرون زده بود، پیدا کردند؛ قطعه باارزشی که با بررسی‌های بیشتر مشخص شد یکی از ۴۷ قطعه استخوان یک موجود واحد است. موجودی ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار ساله و ۳۰ کیلویی و با قد حدود یک متر که جانسون او را «لوسی» نامید و بر اساس درک امروزی ما از تبار انسان، نیای اولیه ما محسوب می‌شود.

وب‌سایت کانورسیشن با انتشار یادداشتی در این زمینه می‌نویسد که لوسی عضوی از گونه استرالوپیته‌کوس عفارنسیس (جنوبی‌کپی عفاری) است که از حدود ۳.۸ تا ۲.۹ میلیون سال پیش در منطقه‌ای که اکنون اتیوپی، کنیا و تانزانیا نامیده می‌شود، زندگی می‌کردند.

لوسی با قدمتی حدود ۳.۲ میلیون سال در زمان کشف، کهن‌‌ترین و کامل‌ترین نیای انسانی به شمار می‌رفت.

دو ویژگی وجود دارد که انسان‌ را از سایر پستانداران جدا می‌کند: داشتن مغز بزرگ و ایستادن و راه رفتن روی دو پا به جای چهار پا. دانشمندان تا پیش از کشف لوسی، فکر می‌کردند که اصولا اول باید مغزهای بزرگ ما تکامل یافته باشند، زیرا همه فسیل‌های انسانی شناخته‌شده تا آن زمان مغزهای بزرگی داشتند. اما لوسی روی دو پا می‌ایستاده و مغزی کوچک داشته است؛ به عبارت دیگر مغزی نه‌چندان بزرگ‌تر از مغز یک شامپانزه. با این حال لوسی کودک نبود و دانشمندان بر اساس دندان‌ها و استخوان‌های به دست آمده از لوسی، متوجه شدند که او در زمان مرگ به طور کامل بالغ بوده است.

آن‌ها همچنین با بررسی بیشتر متوجه شدند که نخستین گام در انسان شدن ایستادن و راه رفتن روی دو پا بوده است و نه داشتن مغز بزرگ، چرا که به گفته دانشمندان، مغز بزرگ تا بیش از یک میلیون سال پس از لوسی در گونه ما ظاهر نشده بود.

دیرینه‌شناسان و انسان‌شناسان می‌گویند که استخوان‌های لوسی نشان‌دهنده سازگاری‌هایی است که به حالت ایستاده و راه رفتن روی دو پا کمک می‌کند. به‌ویژه اینکه استخوان ران او زاویه‌دار، ستون فقرات او به شکل اس (S) و لگن او کوتاه و کاسه‌ای‌شکل است؛ دقیقا همان ویژگی‌هایی که می‌توان در اسکلت‌های انسان‌های مدرن نیز یافت.

این ویژگی‌ها درست مانند لوسی، به ما نیز امکان می‌دهند تا بدون افتادن روی دو پا بایستیم، راه برویم و بدویم، حتی در ثانیه‌هایی که بین قدم برداشتن روی یک پا قرار داریم، تعادلمان را حفظ کنیم.

اینک حدود نیم قرن از کشف لوسی گذشته و این کشف بر شناخت ما از خاستگاه تکاملی انسان تاثیر بسیاری داشته است. با وجود آنکه از آن زمان تاکنون کشف‌های شگفت‌انگیز بسیاری انجام شده و تکنیک‌ها و روش‌های نوآورانه‌ای ابداع و فرضیه‌های جدیدی مطرح شده، لوسی همچنان در کانون تحقیقات مدرن درباره خاستگاه انسان باقی مانده است و بخش بزرگی از دانش تکامل انسان بر پایه‌ کشف لوسی بنیان گذاشته شد.